Dag 16: Meesterlijke Moesson Motorbikers

Gisteravond kwamen we na het bezoekje aan het internet cafe weer terug in ons hotel. Onderweg hadden we nog een paraplu gekocht omdat we toch wel graag de deur uit wilden zo af en toe, ondanks de regen.
In onze hotelkamer kwam Anoesjka er achter dat we maar 1 handdoek hadden, dus ik naar beneden om er nog eentje te vragen. De normaalste zaak van de wereld, zou je denken.

Beneden zat een vrouw met haar man TV te kijken, maar ik had haar aandacht toen ik van de trap naar beneden liep.
"Hello, can we have another towel please". Deze vraag registreerde niet helemaal bij de mevrouw, en ze moest even nadenken over het antwoord. Een paar seconden later deed ze me versteld staan met de kreet "One room, one bed, one towel". Hiermee had ze me te pakken, want ik stond echt met mn mond vol tanden. 'Huh !?...wat moet ik daar nou mee', dacht ik bij mezelf...Maarrrrr...ik laat me niet zomaar kisten, dus ik vol geduld nog een poging wagen. "Yes, we have a towel, but I like another towel". "One bed, one room, one towel", was weer het repliek. Ik begon een beetje narrig te worden en zei "One bed, one room, two person, two towel". HA....ik kan heus ook wel haar taal spreken in keurige volzinnen hoor !....Maar ze was niet van haar stuk te brengen..."Yes, cannot, one towel...tomorrow you get towel"....Ja daar heb ik wat aan, ik wil nu douchen, en mijn vrouw ook !
Maar goed....bovenstaande is al een samenvatting van wat een grote herhalingsshow was geworden, dus na enkele minuten heb ik me toch gewonnen gegeven...tegen zoveel domheid kan ik niet op...dus ik ben maar weer naar boven gegaan. "En?", zei Anoesjka verwachtingsvol. "Sorry lieverd", zei ik en ik legde het hele verhaal uit.
"Nou moet ie niet raarder worden!", zei Anoesjka. "En heb je uitgelegd dat we beide willen douchen?". "Ja, wat denk je dan". "En waarom hebben we dan wel twee stukjes zeep? Hm?". Daar had Anoes een goed argument. Er lagen inderdaad twee stukjes zeep in het mandje en dat bracht toch de stelling "one room one bed one towel" aan het wankelen, tenminste, dat hoopte ik. Ik vond het in ieder geval zo'n goed argument dat ik met handdoek, mandje en twee stukjes zeep weer naar beneden ging om de mevrouw te confronteren met dit argument!.
Ze zag me al weer aankomen en liep alvast naar me toe vanaf de TV. "Sawadee Khap", begon ik keurig.
"Maybe you have another room that is empty and we can get the towel from the empty room", begon ik. Waar ik dat nou weer vandaan haalde, Joost mag het weten, maar ik wist wel dat er erg veel sleutels in de sleutelkast lagen, dus veel gasten konden ze nooit hebben. "No, empty room no have towel". Shit, tot zover die poging. Maar ik had mijn troef nog achter de hand en die ging nu worden gebruikt.
"But why do I have one towel and two pieces of soap?", zei ik tegen de mevrouw, haar daarmee confronterend met de vernuftige opmerking van Anoesjka. "Soap only small, two small soap one towel", was het antwoord. Gloeiendegloeiende...."So if you and your husband (gokje) shower, you use same towel?"....Ik zet gewoon door, dacht ik. Helaas...helaas...er is slechts zoveel wat een man kan hebben, en toen op deze laatste vraag het antwoord was "one room, one bed, one towel", en ik had geconstateerd dat de ogen van deze mevrouw uitstraalden dat er niemand achter het stuur zat ben ik toch maar weer afgedropen.
Wederom heb ik aan Anoesjka uitgelegd waar ik beneden tegenaan liep. "Okee lief",zei Anoesjka. "Dan gebruik ik nu wel een halve handdoek en vragen we morgen wel om nieuwe. Als ik die morgen niet krijg ga ik stennis schoppen". En met die woorden zijn we gaan douchen en slapen. Op naar een nieuwe dag vol nog onbekende domheden :)




Vandaag zouden Anoesjka en ik een aantal dingen hier in de buurt bezoeken, en zo rond tien uur zaten we dus ook weer op onze brommer onderweg naar de haven. We wisten niet precies wat we hier zouden aantreffen, maar waren nieuwgierig naar hoeveel mensen hier heen en weer tuften over de rivier om hun visa te verlengen. (Dat kan omdat de rivier de grens is tussen Thailand en Myanmar).

Na ongeveer 20 minuten waren we in de buurt van de havens. Bij het benzinestation aan het begin van het dorpje werd druk naar ons gezwaaid terwijl we er langzaam voorbij tuften. Toch maar even afremmen om te vragen wat er aan de hand was. "Visa? Visa?", zei het mannetje. "No, looking around", was het welbekende antwoord dat we standaard aan elke tuktuk/motorbike/visa/taxi Thai gaven. Ook deze Thai nam daar genoegen mee (hij kon ook weinig anders) en zo tuften we weer vrolijk verder. Na een paar honderd meter kwamen we bij de visafslag. Heel erg veel vis lag daar open en bloot op de smerige betonnen vloeren, gesorteerd per soort. Wat een bedrijvigheid zeg! En tussen de Thai liepen evenveel Birmese vissers, aangezien je tussen de twee landen heen en weer mag reizen zonder visa zolang je maar niet overnacht waar je niet thuishoort :).
Touristen hebben dan nog een soort 'dag-pas' nodig maar de vissers zijn vrij om de hele dag heen en weer te varen.

Tegenover het grote open gebouw waar alle vis lag stonden veel ruines waarvan het grondgebied bezaaid lag met niet alleen het puin van de huizen, maar inmiddels ook vuilnis van zeker enkele weken. Waarschijnlijk stonden daar winkeltjes en huisjes maar heeft niemand er meer belang bij om daar te wonen, waardoor het ook niet wordt opgeknapt.

Aangezien we hier kwamen uit nieuwsgierigheid naar de visa-run touristen, vertrokken we na een kwartiertje rondkijken weer op de brommer richting de 'visa' haven. De weg er naar toe stond duidelijk aangegeven met een dikke pijl. Dit bleek echter een onverhard weggetje te zijn met grote kuilen, waterplassen en losse stenen, zodat we met een verpletterende snelheid van 4 km/u door de steegjes 'gleden' :)
Na een kilometer kwamen we bij een doodlopend weggetje. We hadden blijkbaar de haven gemist? Niks hoor, de haven bestond helemaal niet. Als je hier de oversteek wilde maken, waren er genoeg mannetjes met een 'slowboat' achter huis waar je in kon stappen. Een grote verzamelijk 'water tuktuks' dus, en iedereen probeert z'n slaatje te slaan door alvast aan het begin van het dorpje bij het benzinestation iemand neer te zetten om de klanten binnen te halen. Wel heel erg typisch Thais, dat wel.

Maar verder niks te zien vanaf dat weggetje en dus de brommer omgedraaid en weer teruggereden.
Op weg naar de volgende attractie van de dag, een waterval. Daar moest ik weer zo nodig naar toe, ik vind dat nou eenmaal leuk. Van Anoesjka hoefde het allemaal niet zo nodig, maar goed, Anoesjka zat achterop dus ze had weinig keus :) haha...

Dit was een flink stuk rijden en ondertussen werd het ook al wat donkerder in de lucht. Maar we konden de buien nog aardig vermijden tot nu toe dus we reden vrolijk die kant op. Eenmaal bij de watervallen stond er een toegangspoort. "Dat wordt weer betalen", dachten we beide. En jawel, het mannetje wou 400 Baht hebben. "Nou dat is nogal wat", zei Anoesjka. Ik vond het zelf ook wel erg veel, maar ja, 'anders hebben we dit hele stuk voor niks afgelegd op de brommer', denk ik dan. Dus toch maar een kijkje nemen. We legden een briefje van 1000 Baht neer, en daar was de meneer in het hokje een beetje mee aan. Vervolgens toonde hij mij twee briefjes van 100 Baht, dus ik denk, prima, daar heb ik er ook wel twee van...als je die wil hebben is het ook goed.
Uiteindelijk haalde ik mijn 3*100 Baht uit mn portemonnee, en ja, dat was bijna genoeg, maar meer had ik echt niet. Het mannetje wilde nog een briefje van 100 zien en maakte drukke gebaren en keek erg moeilijk. "Schiet nou maar op", dacht ik bij mezelf. Maar het licht was aan, maar er was niemand thuis in de bovenkamer. En nogmaals maakte hij me duidelijk dat het 400 Baht kostte. Ja, kerel, dat snap ik wel.....er ligt hier 1300 op tafel.
Ik wist ook wel dat hij niet kon wisselen en het contant wilde, maar dat had ik niet en ik had geen zin om het op te lossen. Uiteindelijk heb ik maar tegen heb gezegd '300 Baht is good price', en mochten we voor 300 naar binnen, na het ontvangen van ongeveer 30 toegangskaartjes met waarden varierend van 10, 15 of 20 baht.
Ik weet vrij zeker dat dit geldklopperij was, maar goed....toe maar...ik heb ook niet altijd zin om dingen te laten schieten voor een paar euro.
Dus wij reden het terrein op. Brommer geparkeerd, paadje omhoog door het bos gevolgd, en aangekomen bij de waterval. Helaas kwamen we beide tot de conclusie dat we al zo'n mooie waterval in ons geheugen hebben (die in Laos) dat de meeste watervallen wel wat zullen tegenvallen. Nu was deze waterval honderden meters hoog, schuin van de berg af, maar het grootste gedeelte konden we niet zien door de bomen. Dat vond ik erg jammer.
Na een paar minuten begon het weer een beetje te regenen en hadden we het wel weer gezien.
Op weg naar de brommer maar weer en met het besef dat dit echt niet het geld waard was zijn we weer vertrokken.

Terwijl we terugreden was het dan eindelijk zover. De moessontijd deed van zich spreken. Een bak water die de ark van Noach in een paar dagen had doen drijven kwam uit een donkere lucht naar beneden vallen. Maar wij Nederlanders zijn niet van suiker, dus gewoon doorrijden he? Een beetje water kan geen kwaad....nee ...een beetje niet. Maar een heleboel wel !. Gelukkig had Anoesjka een paraplu die ze voor het stuur openklapte zodat we in ieder geval een windscherm hadden. Tegen de regen hielp het ook.....even....totdat de straten blank stonden en er plassen van meer dan 10 cm diep waren. Maar goed...natte voeten waren niet erg, want we hadden toch slippers/sandalen aan.
En daar was ie dan....de vrachtauto.......tegelijk met ons aangekomen bij een behoorlijk diepe plas....en ik kon niet hard remmen in die plas (nog los van het feit dat ik een zonnebril ophad om uberhaupt mn ogen open te kunnen houden, maar dat ik daardoor niet heel erg veel zag anders dan een rechte lijn voor me).
Ik had die vrachtauto dus ook niet zien aankomen in mn spiegels....'FLATSCH !' ging het, en een miniatuur tsunami begaf zich in ongeveer 1 seconde tijd vanaf het wegdek richting onze brommer. Er was geen ontkomen aan, en totaan nekhoogte landde het water op onze kleding.....'GATVER!', zei ik tegen Anoes, 'dat waren de laatste droge vezels in mn onderbroek !' :).

Het enige voordeel hierna was dat de rest van de rit het niet meer uitmaakte hoeveel water er in plassen lag of uit de hemel viel, er was niks meer droog om nat te worden. Tegen de tijd dat we eindelijk weer in Ranong waren (bij waar we brommer ook hadden gehuurd) was het nog steeds niet opgehouden.
De Thaise dames en heren in het restaurantje zagen ons al aankomen en begonnen allemaal te grijnzen.
Het is ook wel grappig natuurlijk, twee Falang die zo zijn overvallen door de moessonregen. Nou ja, ff zitten, een lekker soepje nemen en uitdruipen, dat is wat we daarna gedaan hebben. En gezien de lucht hebben we ook meteen maar de sleutels van de brommer weer ingeleverd, dat werd toch niks meer.

Nadat we in onze hotelkamer daarna droge kleding hadden aangetrokken trok de lucht rond 15:30h weer open en zijn we weer naar buiten gegaan, op naar de 'hot spa'.
Bij de hot spa aangekomen bleek dit niet te zijn wat we dachten. We dachten aan een soort riviertje met heet water en plekjes waar je kon zitten, maar het waren eigenlijk mini zwembadjes waar iedereen met z'n voeten in kon (tot knie hoogte). Dat hebben wij ook gedaan, en was op zich best lekker. Na een kwartiertje zijn we weer vertrokken, hebben bustickets gekocht de volgende dag (voor de Aircon bus naar Phuket) en zijn via de Nightmarket uiteindelijk weer naar ons hotel gelopen.

Nog 1 bustripje verwijderd van een weekje relaxen aan het strand of aan het zwembad :).