Dag 13 en 14: Prachuat Khiri Khan en Chompon

Na Hua Hin zijn we naar Prachuat Khiri Khan gereden. De rit met de ons welbekende 'local bus' ging prima en duurde maar anderhalf uur. Eenmaal aangekomen in Prachuat Khiri Khan zijn we ingecheckt bij het guesthouse dat we in de LP al hadden uitgekozen. Een schone kamer met alleen koud water, een bed zo hard als een plank en een 'hurk-wc'. Prima voor 1 nachtje dus :).

Vervolgens zijn we een brommertje gaan huren, maar mijn grote hoofd paste niet in de helmen die ze hadden (dat probleem heb ik hier wel vaker, dan zit zo'n helm als een soort toupetje op mijn hoofd...nou ja :| ). Maar na een poosje wandelen bleek dat er nergens anders een motorbike te huur was, dus ik terug terwijl ik Anoesjka bij het strand (5 minuutjes lopen) met haar dagboek en Lonely Planet eventjes achterliet. "Ik ben er over een kwartiertje wel weer", zei ik. Iets aan de optimistische kant, zo bleek. Terug bij de brommerverhuurster heb ik met veel handen en voetentaal uiteindelijk duidelijk gemaakt dat ik toch graag een brommer wilde huren, dat het slechts voor 3 uurtjes was en ik dus niet voor 24 uur wilde betalen, en dat ik toch wel graag een helm wilde hebben. Een hele zwik aan informatie die eventjes duurt voor de thaise dames het hadden verwerkt. Het blijft altijd lachen met die Thaien, want daar kwam het eerste dametje al aan met een helm, nog in het plastic, die paste. Ik denk "zo, dat is goed geregeld!". Maar niks hoor, die helm zat niet voor niets in het plastic. "You pay 280 Baht for helmet !". "Ah..ehm..noo, I want to rent a helmet...no buy", zei ik terug. Enigszins verbaasd werd de helm weer weggedaan. Volgens mij begrepen we elkaar toch niet helemaal, maar nu was het wel duidelijk. "No have helmet for rent", zei de dame. Ik besloot om de 'kracht van de stilte' toe te passen en staarde haar wat dom aan alsof ik daar helemaal niks van begreep. Daar stond ik dan. Ondertussen werd er druk Thais om me heen gepraat en vlogen de dames door het kantoor van links naar rechts wat heen en weer. Een minuutje later werd ik weer benaderd met een helm die al die tijd achter in het kantoortje al op de kast lag. "You rent this for 50 Baht", zei het vrouwtje. Dat was blijkbaar haar eigen helm. Ik passen, paste prima, maar er was nog de kwestie van de motorbike voor 3 uurtjes. Daar ook over onderhandeld en met het gebruikelijke " 200 Baht", "no 100 Baht", "ok 150 Baht" heb ik uiteindelijk 150 Baht betaald en dat was dan inclusief de helm. Dit hele spelletje duurde zo'n 10 minuutjes waarin ik al een paar keer op een stoel was gezet om daar te wachten terwijl ze dingen regelden en besproken.

Uiteindelijk ging ik er met een prima motor vandoor (niet een scooter, maar echt een motor), met helmen en al, op weg om Anoesjka op te pikken.

Toen ik daar aankwam zat ze met een Thaise jongen in het gras die allemaal papieren in z'n handen had. Ik ben er bij komen zitten en al gauw werd duidelijk wat de bedoeling was. De jongen moest interviews afnemen voor z'n engelse les, en wie beter te interviewen dan 2 Falang die daar alle tijd voor hebben :). De jongen begon met zijn vragen en toen de antwoorden op 'where you from' en 'are you married' hetzelfde waren, viel het kwartje en besefte hij dat een deel van de vragen niet erg nuttig meer waren :) Op de rest heb ik keurig antwoord gegeven en hij was erg blij met ons. Daarna zijn we er op de motor vandoor gegaan....op weg naar een dorpje in de buurt waar ze volgens de Lonely Planet nog op authentiek Thaise manier vissersbootjes maken. Maar blijkbaar is de vloot die door de Tsunami is geraakt al weer aangevuld met nieuwe bootjes, want er was niemand bezig met bootjes maken en er waren ook geen bootjes te bekennen die 'in de maak' waren.
Via een leuke omweg door de weilanden waar ansjovis werden gedroogd op grote plastic zeilen zijn we naar de andere kant van Khiri Kan gereden, op weg naar het strand.
Om bij dat strand te komen moesten we door een grote toegangspoort een militair terrein op. "Hmm..", zei ik tegen Anoesjka, "als ze me nu om mijn paspoort gaan vragen gaat dat niet lukken want die heeft de motorbike verhuur". "Ach joh, gewoon dom kijken en doorrijden" was de strekking van het antwoord. Dus dat deden we en dat ging prima :)
Voorbij de poort met de Thaise soldaat volgden we de bordjes 'strand' (Hat bladiebla, waarbij Hat voor 'strand' staat).

Dit gebied is militair gebied is omdat dit een van de 8 plekken was waar de Japanners aan land kwamen tijdens de tweede wereldoorlog. Sindsdien wordt hier de kust bewaakt (tegen Japanse invasie ? :). Het leuke is dat we op het terrein wel een touringbus vol met Japanners tegenkwamen die (natuurlijk) druk bezig waren met foto's nemen van vanalles en nog wat :) haha.

Na een kilometer rijden kwamen we op een vreemd kruispunt. Wat bleek "eh...Rein-Jan, we rijden over een landingsbaan", zei Anoes. Verrek, inderdaad. Nou ja, er reden meer mensen op de brommer, dus het zal wel normaal zijn hier. Gewoon doorrijden dus. Via een grote U-bocht en nogmaals het oversteken van de landingsbaan kwamen we bij het strand aan. Een strand waar redelijk veel Thaise mensen rustig op een stoel lagen te genieten. Een van de weinige plekjes met mooi strand en weinig tot geen Farang, zeg maar.
Daar hebben we een uurtje gezeten en daarna zijn we weer teruggegaan naar de motorverhuur om de motor in te leveren.

's Avonds hebben we op de nightmarket lekker gegeten. Ze spraken geen woord engels maar met het aanwijzen van de kip, garnalen en verschillende groeten, wist de mevrouw genoeg en flanste ze twee heerlijke gerechten inelkaar! :)

De volgende dag hebben we de bus genomen naar Chompon. Chompon is DE plek waar de backpackers komen die naar Ko Tao of Ko Pangang gaan. Verder is er helemaal niks te doen in Chompon of in de buurt van...
We hebben dus ook weinig te melden hierover, de usual dingen....mooie hotelkamer trouwens, dat wel. Voor 450 Baht een kamer met zacht bed, airco, TV, hot water, echt helemaal prima. Nog 1 tussenstop (Ranong) en dan in 1 ruk door naar Phuket voor een weekje niksen in een luxe resort !